Język fiński

Język fiński (suomi) jest językiem należący do podgrupy języków bałtyckofińskich, zaliczanej do podrodziny języków ugrofińskich z rodziny uralskiej. Języki uralskie różnią się zasadniczo od języków indoeuropejskich, które dominują w Europie. Stąd język fiński (podobnie jak i spokrewniony z nim węgierski) jest dla większości Europejczyków niezwykle trudny i skomplikowany. Jego charakterystyczne cechy: aglutynacyjność, wielość przypadków (jest ich 15), złożona gramatyka, zwłaszcza harmonia samogłosek, wymiany spółgłoskowe oraz brak rodzaju gramatycznego i czasu przyszłego sprawiają, że przeciętny użytkownik języków indoeuropejskich ma poważne problemy z jego opanowaniem. Rodzina języków uralskich składa się z ponad 30 języków, którymi posługują się 23 miliony ludzi zamieszkujących w pobliżu koła podbiegunowego: od północnej Norwegii, poprzez północną Europę i Syberię do półwyspu Taymyr. Język fiński jest najbliżej spokrewniony z językiem estońskim oraz językami ludów północno-zachodniej Rosji i na Syberii (Samojedów). Dalsze pokrewieństwo łączy go z językiem węgierskim ale różnica pomiędzy nim jest tak duża, że istnieją jedynie dwa identyczne słowa, łączące te języki. Fiński jest jednym z dwóch głównych języków urzędowych w Finlandii ((obok języka szwedzkiego) i jednym z języków urzędowych Unii Europejskiej. Językiem fińskim posługuje się ponad 5,5 miliona ludzi. Używany jest w Finlandii (4,7 mln ludzi), w Szwecji (ok. 300 000 mieszkańców pochodzenia fińskiego), w Republice Karelii w Rosji, gdzie jest oficjalnie uznawany jako język mniejszości oraz w północnonorweskiej prowincji Finnmark i w Estonii, gdzie żyją niewielkie skupiska ludności fińskiej.

Język używany w krajach: Finlandia